Melankolik Masallar #2

Her zaman elde olmayanı mı ister insan?

Gerçekleşmesi mümkün olmayan şeyleri düşlemek doğasındaki mazoşistlikten mi ileri gelir yoksa?

Çocukken büyümek, olgunluk çağına erdiğinde ise geri dönmek...

Belki de yaşlı doğmalıydı insan, şu meşhur filmde olduğu gibi... Yaşlı doğmalı ve genç ölmeli.

Ancak böyle mümkün olurdu belki de doğru yaşamak.

Tecrübeyle doğduğunda tecrübesizliği tecrübe etmek daha büyük keyif olurdu belki de. 

Emeklilik için çalışmak yerine çocukluk için biriktirmek...

Ve dahası günahkar doğup saf ölmek...

Melankolik Masallar #1

Kaçıp saklanabiliyor insan her şeyden... 

Kendini acıtan, hayatını zorlaştıran, katlanamadığı hatta bırakamadığı her şeyden...

Mutlaka buluyor sığınacak bir kuytu, rüzgarın değmediği -ya da değmeyeceğini sandığı.-

Ama nasıl saklanır kendisinden?

Nasıl bırakıp gidebilir onu bir yerlerde?

Oysaki asıl istediği bu oluyor çoğu zaman kaçarken; kendinden uzaklaşmak ama ne mümkün. 

Gölgesini bırakabilse bir sokak lambasının altına belki daha kolay olacak her şey. Ama biliyor gittiği her yerde tam ardında olduğunu, en karanlık dehlizlerde bile küçücük bir ışık süzmesi yetiyor gerçeği ortaya çıkarmaya. Ne kadar koşarsa o kadar hızlanıyor o da ve ne kadar iterse o kadar bütünü oluyor.

"Alışmalı" diyor bazıları...

"Alışmalı kendinle yaşamaya..."

Sanki aksi mümkünmüş gibi!